نشریه راهنما 41
ساعت امام تنظیم است
نگاهی به سخن سردبیر نشریه راهنما 41
شماره ۴۱ نشریه راهنما با تأملی عمیق به موضوع تربیت پرداخته است. در این شماره، سخن سردبیر به تبیین جایگاه علم و عمل در فرایند تربیت می‌پردازد؛ دو عنصری که در صورت جدایی از یکدیگر، نمی‌توانند نقش مؤثری در رشد انسان ایفا کنند. از همان ابتدا روشن می‌شود که تربیت مؤثر، تنها زمانی شکل می‌گیرد که علم با عمل همراه شود.
تعریف علم در حوزه تربیت
نویسنده در این شماره، علم را به دو نوع تقسیم می‌کند: علمی که می‌آموزیم و علمی که در وجود ما نهادینه می‌شود. علم نوع دوم، همان دانشی است که منشأ رفتار می‌گردد. چنین دانشی جهت دارد و انسان را به سوی کنش‌های مؤثر هدایت می‌کند. نشریه راهنما 41 تأکید می‌کند که تربیت بدون علم عمل‌کردنی، بی‌اثر خواهد بود.
نقش قرآن و مفاهیم دینی در فهم تربیت
در این شماره، قرآن کریم نیز به‌عنوان منبعی اساسی مورد اشاره قرار گرفته است. آموزه‌های آن هرگز صرفاً تئوریک نیستند. ترکیب «یزکیهم و یعلمهم» که در آیات متعدد دیده می‌شود، بیانگر آن است که تعلیم و تزکیه هم‌زمان و در کنار هم عمل می‌کنند. بنابراین، تربیت دینی نه‌تنها به علم نیاز دارد، بلکه آن را در مسیر عملی شدن قرار می‌دهد.
الگوسازی در تربیت از منظر نشریه راهنما 41
یکی از نکات مهم در سخن سردبیر، تأکید بر نقش الگو در فرایند تربیت است. بسیاری از شخصیت‌های تربیت‌یافته ابتدا با الگویی روشن آشنا شده‌اند و سپس مسیر رشد را آغاز کرده‌اند. مثال بارز این امر، علامه طباطبایی است که با الگوبرداری از آیت‌الله قاضی، به مراتب عالی تربیتی دست یافت. از نگاه این شماره نشریه، الگو نه‌تنها نقش معرفتی دارد، بلکه آگاهی‌بخش نیز هست.
همراهی علم و عمل در رفتارهای روزمره
نشریه راهنما 41 بر این نکته پافشاری می‌کند که حتی ساده‌ترین رفتارهای روزمره نیز تحت تأثیر علم و الگوبرداری شکل می‌گیرند. کودکی که والدینش را در حال انجام رفتارهای صحیح دینی و اخلاقی می‌بیند، همان رفتارها را با علاقه تقلید می‌کند. بنابراین، مربیان باید با رفتار خود زمینه‌های تربیت را فراهم سازند. این زمینه‌سازی ممکن است از طریق تلقین، الگوسازی یا استدلال شکل بگیرد.
جایگاه مربی در منظومه تربیتی نشریه راهنما 41
در این شماره، به‌درستی بر نقش حساس مربی در فرآیند تربیت تأکید شده است. مربی باید با ایجاد فضایی سالم، زمینه‌ساز رشد متربی باشد. برنامه‌های تربیتی او باید به‌گونه‌ای تنظیم شوند که انسانیت، اخلاص، و عمل صالح را در ذهن متربی نهادینه کنند. افزون بر این، مربی باید بداند که جداسازی علم از عمل، کل فرآیند تربیت را بی‌اثر می‌سازد.